Արծիվն ասաց՝ թող երգի՛:
Բայց Կաքավն արդեն մոռացել էր իր երգի բառերը, միայն մեկ բառ էր հիշում.
— Կըղա՜, կըղա՜:
Մի երկու բառ էլ արտերն էին հիշում.
— Կաղ-կըղա՜, շաղ-կըղա:
Արտերն ու կաքավը իրաի հետ նստած տխրում էին, Արծիվն ասաց․
—Ինչու՞ եք տխուր ես ձեզ թողել եմ երգել։ -Կաքավը չի հիշում երգի բառերը-պատասխանում է արտը։Հա՜ ուրիշ թռչուններից հարցրեք նրանք կհիշեն։Ճիշտ է, կարող ենք իրենցից հարցնել,- ասում է արտը։ Ոչ չենասի-ասում է կաքավըԵս լռեցի որովհետև նրանք ասացին։Ոչ պետքե փորձել։Նրանք գնցին նրանց մետ և զարմանալի բան ինացան ,նրանք բարիացել էին և ասացին երգի բառերը և այդպես բոլորը հաճուքով լսում էին կաքավի երգերը և նա երգում էր լիքը ուրիշ երգեր,թռչուններնել Արծիվնել,արտերնել լսում և սիրում էին նրա երգերը։
Հորինուկ շարունակություն կաքավ